.

Mércores, 23 de Maio de 2013. Hoxe todo isto é noticia, mais mañá destas horas moitas destas olvidaranse e comezarán a ser historia. Historia e memoria de quen as lembre ou quen as protagonice.

Polo tanto mesmo o que eu almorcei hoxe, mañá o almacearé na miña memoria. Mal exemplo. Tedes toda a razón do mundo, dentro de dous anos e medio non lembrarei o que almorcei o Xoves 24 de Maio. Pero outras lembranzas quédanse na mente.. historias que xamáis olvidaras e que recordas minuto a minuto..

A mañá espertouse gris, gris e oscura a pesar de estar no verán. Era 20 de Xuño do ano 2010. A catro días de acabar o colexio xuntámonos a familia, nunha destas comidas familiares que tanto lle gustan aos avós. Recordo estar na aldea, en San Xurxo, xa vos falei antes dela e volverei a facelo, non hai lugar no mundo onde unha persoa poida sentir tanta paz como alí. Alí tes o campo, a praia e toda a natureza xunta, podes estar na punta dos ríos ulindo a salitre que ven con cada onda. 

Alí estaba eu, na punta dos ríos, que para os que non coñezades é unha acumulación de roquedo que penetra na auga, o nombre técnico non o recordo ben, tedes que perdoar. Alí estaba eu, nunha desas escapadas preexames que tanto me gusta, me gustan e me tranquiilizan. Estar nese lugar, sentada nunha roca e vendo, oindo e ulindo as ondas que baten fortemente contra as rocas é unha sensación indescriptible, para que os fagades unha idea, é coma atopar diñeiro para mercar un bo xeado fresquiño no verán ou coma comerte unha hamburguesa con todos os ingredintes que atopas na nevera.

O que consiste na miña escapada preexames é iso, estar queda, tranquila, sin pensar, coa mente totalmente en branco. Foi entón cando ocorreu, 20 de Xuño, Maio, 2010 e o día comezaba a clarear, é o que soe ocorrer en Ferrol, ti sabes como comeza o ceo pero non sabes como vai seguir o resto da tarde. 

Non me considero unha persoa supersticiosa, nin moito menos tola. Pero se estades nese sitio, sentides un profundo respeto por esas augas sempre inquedas, a iso sumádelle o coñecemento de que moitas más persoas das que pensas morreron accidentalmente ou aposta...

Parecía unha tarde normal, detrás as árbores, á esquerda o camiño que nos leva ata Doniños, á dereita a praia de San Xurxo e de frente a única visión do mar.

Sabedes esa sensación de estar tranquila e notar que alguén te está a mirar? Pois iso me ocorreo a min. O ceo seguía con moítisima claridade, pero o mar seguía igual, inquedo. Ulía a o mellor que pode detectar o teu olfato: salitre, ulía a salitre e campo. Margaridas!!!ulía tamén a margaridas, si si, recordoo ben, ulía a todo iso. Imaxinade o que é deslizar un pouco os ollos e ver unha curuxa. Xúrovolo! era unha curuxa, si, pensades o mesmo que eu: Que carallo fai unha curuxa aquí e a estas horas? Pero engadidelle a iso que a curuxa miraba, non miraba ao mar, non, estaba a mirarme a min. Durante case un minuto mantivemos unha conversación visual, e ninguén quería apartar a vista. Despegou, mais non se foi a ningunha parte, apoiouse alí, á miña dereita, estivo 2 minutos queda ao meu carón, tranquila, mantendo a calma mentres que o mar batía con todas as súas forzas contra as rocas. Era como a calma que predece ás tempestades. No momento en que me vin o suficientemente confiaza como para tocala, extendín a man e quixen achegarme a ela e voou, desapareceu. Me deixou completamente soa, na miña calma, no meu non pensamento e na miña visión favorita, a mar.

Hoxe todo isto é noticia, mais mañá destas horas moitas destas olvidaranse e comezarán a ser historia. Historia e memoria de quen as lembre ou quen as protagonice. Qué carallo facía esa fermosa curuxa no meu lugar? Observando coma eu, o mar?

Arte na rúa do Sol

Se tiña que falar de cultura galega e podía aludir a onde eu vivo, en Ferrol, tiña claro de que lugar podería falar. Un lugar mestura de maxín, intelixencia e arte, ou o que é o mesmo: CULTURA. Sí, estou a falar dese bar ao final da rúa do Sol onde se xutan xoves e mozos a facer música, ler, recitar ou simplemente a pasar unha boa tarde e noite discutindo sobre inquietudes ou simplemente en silencio, escoitando a Calamaro de fondo. Ese bar tamén coñecido como " EL CAFELITO".

Se teño que ser sinceira, dicir que á primeira vez que miña amiga Patricia me falou deste lugar non me chamou por completo a atención, pero puxen outra cara cando dixo "Andrea solo te digo una cosa: pintas a 2€" e me convenceu...O primeiro día sentíame como unha estrana, cheguei a un bar calquera cunha amiga pero tan pronto subin as dúas primeiras escaleras, descubrín que non era un bar común. A camareira e a dona do bar chamaban a todo o mundo polo nome e sabían perfectamente o que ían beber. O seguinte que recordo é Anita, a camareira, sorindo cara  Patri e min dicindo que esa mesma noite había un concurso de talentos e que viñeramos, que ía estar moi entretido. Patri e máis eu argallamos un plan para que os nosos pais lles soara convincente ese concurso de talentos e alá fomos. Tiñamos fame, e Patri dixo que colleramos un bocata no Froiz e o comeramos no Cafelito tomando unha pinta, que ninguén tiña problema en que a xente de fora levara comida, e así de paso, aforrabamos. Cando o sol comezou a esconderse, empezou a chegar xente e máis xente, pero para a miña sorpresa, coñecía a todos ou, polo menos, tiñan caras coñecidas.

O concurso de talentos comezou. Primeiro Guille e o seu amigo, que en realidade non coñecía, comezaron a tocar temas coñecidos por todos, un pouco para animar á xente. O silencio chegou canto comezou a soar "El sitio de mi recreo" de Antonio Vega. Unha vez tódalas actuacións, incluídos recitais da propia dona do bar, Gloria, chegou o gañador, pero para a miña sorpresa, os denominados "perdedores", non estaban enoxados nin moito menos, senón que bromeaban cos gañadores e lles dicían "Qué?ahora habrá que seguir tocando no? Nosotros a casa no nos vamos" e alí estivemos, hasta as seis da mañá escoitando música, falando e bailando todos, pasandoo ben, sentindo que era coma estar no salón da casa cun grupo de amigos.

Despois do día do concurso, continuei indo ao Cafelito, venres si e venres tamén, a xuntarme cos da clase e a beber cervexa mentres que temos de música de fondo a autores como Janis Joplin, Bob Marley ou Joaquín Sabina. Pero a miña sorpresa non chegou ata o día que escubrimos que unha profesora nosa, cuxo nome quero manter en anonimato, frecuentaba o Cafelito habitualmente. Imaxinade a cara que puxo cando lle dixemos: "Pero _____ non sabíamos que ibas al Cafelo!!!Nos lo contó Iván pero no le creíamos, te gusta verdad?" E para a nosa sorpresa, unha vez máis, ____ respondeu "Si, y me gusta mucho! es tranquilo para leer y relajarte" Pero a pobre debeu ter medo de atoparnos máis alí e, ou vai de incógnito, ou non volveu máis...

Se vos falo deste lugar non é porque me encante estar dentro, que sí, ou porque cada fin de semana que vou teño unha anécdota que contar, que tamén, senón porque é un claro exemplo de cultura. Ó mellor onn atopamos dentro grandes literarios, nin músicos recoñecidos, pero podemos atopar dende ao noso compañeiro Alvarito cheando o local porque vai dar un monólogo ata varias mesas xogando ao Trivial, entre as cales soe estar a nosa, xa que a Juan é a única maneira de mantelo contento. Entre outras cousas que podemos atopar dentro, é arte, arte na maneira de colocar a decoración, arte nos debuxos e fotografías que os propios clientes lle regalan a Gloria ou incluso arte no baño, no baño?Pois si, no baño de nenas, que  naturalmente é o que coñezo, hai post-it onde a xete plasma frases que lle gustan ou simplemente ideas. Tamén podemos atopar cultura cando entramos á dereita, onde hai un mural cheo de fotos que a xente se saca cun papel dicindo "E cafelito de Gloria en____" e o lugar onde están. Porque dubido moito que algún bar de Ferrol viaxase tanto como este.

Este conxunto de fotograías, como podedes imaxinar, non é meu, senón de ente que coma min, vai habitualmente ao Cafelito e disfruta coa música. Pero como non sei de quen son, non pedín permiso, así que se alguén pregunta, Andrea non subiu inguna foto do Cafelo ao seu blog ;)

Por último dicir que este é o mellor exemplo de cultura que atopei e que vivín en primeira persoa e de paso, aconsellovos que vaiades a pasar un bo rato, aínda que un venres non, por favor, que logo ocupades os sofás.

.

De Mafalda a David Rubín

Abre o Chrome e pon en Google "cultura galega", desa maneira poderás atopar o significado literal da palabra, enlaces con persoas famosas que naceron en Galicia ou coñecer un pouco máis sobre a nosa terra. Pero non vos equivoquedes, se non pescudades máis, non atoparedes outra cousa que non sexa como preparar as filloas galegas, o típico caldo que comemos aquí xunto co boísimo marisco, que todo hai que dicilo, é verdade, ou aos intelectuais que soemos estudar no instituto pero que non prestamos atención. 

Foi entón cando fun entrando un por un nos xornais que temos no noso blog, "Montecurutos", nome que por certo deberíamos de cambialo por outro máis orixinal xa que pouco a pouco imos sendo uns verdadeiros bloggers...Cando buscas novas ou artigos sobre a cultura galega estás esperando a atopar o mesmo o que estamos acostumados a ver, é dicir, a autores de moito prestixio.

A miña sorpresa chegou cando seguín pescuando e atopei a autores galegos, os cales os seus nomes posiblemente non os escoitamos na nosa vida. Este grupo de artistas con aspiracións e moita ambición que loitan, xa sexa desde o ordenador e a través do blog ou nun libro de papel. 

Os autores dos que os falo son nomes como Alberto Lema, Antón Patiño ou  Xurxo Bozarrás. 

Pero sen dúbida o que máis me chamou a atención foi David Rubín. Antes de comezar a informarme sobre el estaba como vosoutros, non tiña nin idea de que ía a falar, e se os falo del non é porque teña un nome bonito, xa que como podedes ver é moi común, senón polo grade que realmente consegui ser. Este devoto dos superheroes    que epredeu a ler con tebeos, encadiloume cando vin o primeiro debuxo del, dun xeito tan persoal e desbordante de forza que semellaba saír o papel. Ademáis, non puiden evitar recordar a cando era unha enna e non paraba de pedir que me regalasen todo o que tivera que ver con Mafalda, xa que me encantaba esa rapaza e ler os seus comics. O mérito para min deste home non é soamente debuxar como eu nunca fun capaz ou ter un maxín desbordante, senón conseguir do seu soño, da sua afición, o seu traballo e poer vivir del. Aínda que como lín nagunha entrevista, el tiña que buscarse nun momento determinado a vida e tivera que saír de Galicia para intentar ser o mellor no seu. 

Un xove artista que defende facer o que te gusta por riba de todo e que aproveita calquera entrevista para chamar a atención sobre a falta de aopio que soen ter os autores de comics.

O que vos quería amosar con este traballo, non era se coñecía máis ou menos de cultura, senón mostrarvos o que eu considerei interesante e que, persoalmente, non era coñecedora. David é un dos exemplos do que poderíamos ser nos mesmos o día de mañá: xoves que queren poder vivir do que realmente lles gusta, xa sexa dentro ou fóra de Galicia. Non me importa que non saibades debuxar, ou que o mundo do comic non vos interese, falo dunha cultura distinta á que soemos escoitar, dunha cultura cunha fotografía, cun comentario nun blog ou cunha conversa cos nosos amigos. Ao fin, todos nosoutros formamos parte da cultura galega.

Música y cultura

Cuando llegué después de vacaciones de Semana Santa a clase y me di cuenta de que no había hecho ningún trabajo en todos esos días pensé: mierda pero en ese momento vi la oportunidad perfecta e hacer un trabajo, comentario o chámalle x e algo que de verdad me interesa. Si hablamos de cultura, ya sea gallega o de otro sitio, hay algo que es lo primero que se me viene a la mente: Música. Una de las pocas formas que conozco de contar una historia de amistad,lucha o amor que son capaces de que prestemos absolutamente toda nuestra atención. Y si hablo de cultura y de música lo lógico es que hable de la que a mi me gusta, en ese caso podría hablaros de grupos como Extremouro, Queen o cantautores como Asaf Avidan o Janis Joplin, y pasarme toda la tarde escribiendo sobre lo que opino de ellos y lo que hacen o hicieron, que para mi es pura cultura. Pero si estamos en Historia de Galicia tendremos que centrarnos en autores de nuestras tierras ¿no?. Aquí es donde entra lo que yo considero como arte, o lo que es lo mismo, Andrés e Iván. Hace un año seguramente ninguno de vosotros, o casi ninguno, sabía nada de ellos, pero ahora que el primero e ellos está más de moda entre las nuevas modernillas pues...os encanta a todos, pero bueno, eso prefiero dejarlo para otro momento. Si queréis saber las vidas de cada uno os las miráis en wikipedia, que yo os quiero hablar de música. 
 Para empezar a hablar de estos dos gallegos que con sólo una guitarra, una voz y unas ideas consiguen crear arte y cultura. Dos personas que pasaron de tocar en un garito de Santiago a estar en los mejores teatros de Madrid. Iván Ferreiro y Andrés Suárez, dos artistas que consiguen con su música que la cabeza te de vueltas y te pongas a pensar en sus letras, uno de ellos, Iván, siempre metiéndose con los "poderosos" en sus letras y el segundo, Andrés, hablando de amor a sus ligues, su patria y su familia, y entre canción y canción en sus conciertos consiguiendo que te den ganas de echarte en el ese salitre de las costas galegas del que tanto habla en sus canciones, y cuando estés saliendo partirle la cara a alguien que esté pisando tus derechos. Hablo de ellos y digo cultura porque consiguen darle la vuelta al mito de que los únicos gallegos que triunfan son los que salen en una serie o presentan un programa, os estoy hablando e un ferrolano, Andrés, que lleva por bandera Galicia a cada concierto que da, y de un vigués que entre canción y canción manda a la mierda en el más perfecto gallego a políticos y banqueros, como esta que os dejo aquí.


 Y si os hablo de Andrés no tengo otro remedio que destacar lo mucho que habla de su tierra, su cultura y su lengua, a la que tanto echa de menos y de la que habla en toas sus etrevistas. No puede ser de otra manera que con unas velas y un espacio reducido, toas las personas se queden boquiabiertas con cada verso. Haciendo canciones dedicadas a personas como fue Ramón Sampedro, un marinero enamorado de  una quimera.


 Ahora conocéis un poco más sobre cultura gallega, sobre dos gallegos que están triunfando tanto dentro como fuera de España, os gallegos que hacen de la música arte, y del arte cultura.

._.

Hoxe, 2 de Marzo de 2013 hai doce dez anos que ocorreu a catástrofe de Prestige. Será a partir deste momento cando galegos e galegas levarán nos seus vehículos e nas súas fiestras bandeiras co xa coñecido "nunca máis". Este suceso é un dos exemplos que podemos atopar para o que todo o mundo coñece como "Galicia bonita" unha Galicia que quedou manchada de negro tanto nas súas costas, como nos propios seres vivos.

O Prestige foi un buque petrolero que se afundiu nas costas galegas no 2001, provocando así unha das maiores catástrofes para a ecoloxía do país. O capitán do petrolero e o dono da empresa do mesmo non dubidaron en que as nosas costas correran perigo xa que, según recentes investigacións, o Prestige tiña un 25% de corrosión, asique deberían haber reparado antes. Ademais, cando viron a que se lle podía vir enriba, o armador do barco e os superiores decidiron que o mellor era evitar contar algún que otro dato para así evitar prpoblemas, facendo así un "pacto" entro o capitán e o inspector. Pero eso non evitou que toda España, e sobretodo Galicia, xa que as nosas costas quedaron irremediablemente dañadas. Quen non recorda os pes cheos de chapapote ao saír da praia e como os nosos pais enfadábanse, tanto polos pes sucios como polo desastre.

O que podo recordar deste desastre foron as manifestacións, as bandeiras e ao meu avó que, mariñeiro dende que foi mozo, non entendía como podían quedar impunes esos "asesiños kuki, son uns asesiños, porque que votaran esa merda ao mar e coma se a votaran a mi enriba". Eu non entendía porqué o avó xa non ía tódolos días cedo, moi cedo a traballar, e porque non paraba de recoller firmas e organizar cos seus amigos manifestacións queixandose "da merda que votaron no noso mar". Deixou de levantarse ás cinco da mañá e abrigarse ben para non pasar frío no seu barco a pintarse as mans de negro e recorrer as rúas, ese negro que recordo no primeiro verán de Prestige. Como con sete anos entende unha nena que a area coa que antes xogabas e facías castelos agora era negra? manchada porque algún fillo da súa nai non fixo as cousas correctamente, porque alguén non coidou a nosa costa?

Pois ben, agora, máis dunha década despois todavía aparecen restos dese petróleo, desa "merda negra" que votaron ao noso mar, e que ninguén, excepto os propios galegos e voluntarios axudou a limpar.

http://elpais.com/tag/catastrofe_prestige/a/

*.*

Teño dezanove anos e todos eles vivindo aquí,en Galicia. Cando nos veráns ía coa familia de viaxe polo resto de España todo o mundo dicía o mesmo "aaai sois galleguiños!" e un estrano acento semellante ao arxentino cada vez que querían imitar o noso. Aparte dos intentos fallidos por imitarnos, había outras cousas que sempre dicían, como é o do marico delicioso que comemos, que deben pensar que o comemos durante todo o día, e tamén da chuvia, eso deque en Galicia non para de chover, por non dicir que fai un frío de carallo, aínda que eles dicían "uuui...yo ese frío nose eh?", agora que o recordo, o único que dicían das praias era que a auga está fría, moi fría, tanto que cando veñían de viaxe non eran capaces nin de meter un pe. Podía soportar o do pulpo, o do acento arxentino e o da chuvia pero o das praias non, non o podía soportar, era superior a min, xa que como boa neta de mariñeiro, paso máis tempo dentro da auga que fora dela.

Deixando a un lado o bonita que é Galicia, gustaríame dicirlles a todos eles que non é soamente o que se conta nos anuncios, onde saen as murallas de Lugo e Santiago, tamén dinos nos anuncios que vivamos como galegos e que bebamos moita Estrella Galicia, e no último mira ti por onde si que estou de acordo co da cervexa. Cando penso na miña terra, non me quedo soamente coas praias, que en realidade non sabemos valorar, nin coa comida, nin co puñetero acento, en realidade penso as veces que gustaríame ir a dar unha volta ao paseo marítimo da cidade que se atopa a cinco minutos da miña ou cando estou correndo pola Malata e cheira a morto. Penso as veces que tiven que apartarme do camiño que me leva a miña praia favorita porque uns cativos andan a facer o burro coas motos. Penso tamén o que me gustaría poder ir a unha cidade que non sexa galega e cando digo "son de ferrol" contéstenme un "aii del Ferrol del caudillo?!?". Penso na primeira vez que puiden votar para unhas eleccions autonómicas e que os meus paisanos sexan tan simpáticos de meter no goberno ao PP. Gaivotas, algo que non me gusta nada de Galicia, non podo soportar esa maneira tan agresiva coa que se achegan á mesa onde tes o pincho que che pon no bar e rouban todo, e as palomas, as palomas que parecen que en Ferrol hai unha fábrica e tódolos días que fai bo unha persoa as soltase polas prazas da cidade. Tampouco soporto a aqueles que van ao campo a pasar un día coa familia o cos amigos e que deixen todo estrado..¡coño que hai papeleiras!, aínda que teño que grazas a vosa contaminación eu puiden facer un traballo e fose a Sicilia co instituto jeje, pero non! eso está mal.
 Non soporto aos hippies modernos, que aínda que non sexan exclusivos da miña terra danme moitísima rabia, volvendo ao noso, e de dicirvos que tampouco estou de acordo coa maioría dos galegos que viven nas cidades, rexeitando aos pobos e intentando disfrazar o seu acento, coño!que ten de malo criarse ou vivir nun? eu levo así moitos anos e podo asegurar que é unha das mellores cousas de Galicia, os pobos, sempre e cando non teñas de veciñas a esas características vellas, esta vez si que a nivel mundial, que che paran pola
rúa cada vez que te ven intentando chamarte polo teu nome e dicindo primeiro o das túas seis tías.Pero que me dicides da alegría que temos cando vemos como un cabalo con dous señores e esterco no fondo se cola na cidade por uns minutos? A min si que me gusta velo. Outra cousa que non me gusta dos pobos é que non os cuiden, que as estradas estean cheas de buratos e que veña un constructor a arrasar todo o campo que atope e a construír aloxamentos para os surfeiros, que teñen como destino favorito as nosas praias, e non me estrana. O que os guiris non saben e que se dan unha volta por toda a praia non soamente atoparán olas, senón que verán as numerosas redes e lixo que as mareas traen cando o mar está revolto.

Gustame Galicia e a súa xente, aínda que haxa fabas negras en tódalas familias. Pois ben esta é a miña visión do "bonita que es Galicia", peroque pensades vosoutros? É tan bonita Galicia como a pintan? porque persoalmente aínda que a critique moitisímo e diga cousas malas dela pasame como coa miña nai, discuto e discuto pero eso non significa que non a quera.

HILDEGART

Se vos digo Hildegart seguramente nin pestañeades, pero.. e se ledes sexo? A historia cambia non? estou segura de que a maioría estades baixando volume á música para ler máis atentamente. Bueno....igual non tanto!
Pois ben, agora os vou a contar a historia dunha muller que foi educada pola súa nai, co obxectivo de levar a cabo o que a súa nai sempre quixo: resaltar o valor da muller, sometida aos homes e aos prexuízos da época.

Todo comezou aquí, en Ferrol,  Aurora Rodríguez Carballeira, a súa nai, que era socialista, decidiu ter unha filla pero non quería depender de ningún home e aínda menos que este lle pedise algunha explicación acerca do seu fillo. Foi entón cando Aurora decidiu falar cun cura, iso lle aseguraba o total anonimato do futuro pai.

Resumireivos o principal de esta muller, que morreu xoven debido a que foi asesinada pola súa propia nai, pero iso o imos a ver máis adiante. Pois ben, Hildegart foi educada nun colexio relixioso a pesar das ideas revolucionarias inculcadas pola nai, de esta maneira a raaza podería estudar bacharelato e continuar cos seus estudos. A infancia e adolescencia desta muller estivo marcada pola educación que recibía da nai, quen lle ensinaba o que consideraba necesario para que puidese ser unha muller libre e intelixente.

Cando era adolescente comezou a triunfar, dando conferencias por toda España  e comezou a interesarse non soamente polos coñecementos aprendidos no colexio, senón pola muller e en concreto, pola evolución da sexualidade. Falaba da necesidade de cambiar os métodos pedagóxicos respecto á sexualidade, xa que en vez de axudar a comprender o que é a vida sexual, a comprendían como tabú. Defendía relacións heterosexuales como homosexuales, tanto monógamas como polígamas. Imaxinádevos ao que se tivo que enfrontar na sociedade da época, a principios do século XX. A liberdade sexual para esta muller baseabase na liberdade da muller, de feito en algunha declaración dixo “Cada mujer debería conquistar
por sí y para sí los derechos que en cada caso mereciese. Y sólo debiera, también, ser plenamente acreedora de administrar sus bienes, a educar a sus hijos, a dirigir su hogar la que acreditase una personalidad independiente para no necesitar del consejo ajeno y no  fuera a incurrir en el defecto lamentable de ser simple juguete de un director espiritual -clérigo o laico, para el caso es lo mismo- en cuyas manos fuese una tutela en condiciones de inferioridad...»

Deixando a un lado o ámbito sexual de Hildegart, e polo tanto captada a vosa atención, vou ao que quería chegar. Esta muller foi asasinada pola súa propia nai, a mesma muller que "a creou" agora a había asasinado pero... por qué? Mentres que esta loitadora, esta MULLER estaba a durmir, a súa propia nai asasinouna con tres disparos na cabeza e un no corazón, poñendo así fin á actividade revolucionaria da súa filla. Aínda que eu non entendo o por qué deste asasinato e creo que tampouco o entenderei, a teoría dos celos é a única que se me pasa pola cabeza; aínda que a idea dun asasinato por este motivo e aínda por riba a túa filla, a que foi a túa compañeira ata a súa morte, non é algo fácil de entender.
É posible matar a unha persoa simplemente por ver que ela chegou ao que ti non es capaz?De ver vomo unha persoa con moitos anos menos ca ti, lévache moito recorrido tanto intelectual coma socialmente? Como se sente aquela persoa que educou a outra, a esta muller co fin de que nun futura seguira os seus pasos, só que agora non é que seguise os seus pasos, é que comezara unha carrera de obstáculos e ía primeira no podio, mentres que a súa nai non estaba nin clasificada. Estades a seguir o que quero dicir? Este homicidio cometeuse por parte dunha muller que pretendía a creación dunha "nova especie", dunha nova muller. Pero para min Aurora Rodríguez non é nin moitísimo menos nin un mito do feminismo nin da liberdade, senón todo o contrario; paréceme unha simple asasina, que decidiu acabar coa vida da súa propia filla ao observar o éxito da propia e non consentir que agora ela, a quen había educado para ser libre non o fose, senón que pretendía que siguera os seus pasos coma se de montar un moble se tratase, seguindo paso por paso.

Esta é a historia dunha MULLER, dunha muller e da súa nai; nai que alardeando de defender a liberdade e o dereito da muller, acaba coa vida da máxima defensora de elas. Cómo podes privar a alguén do que ti mesma defendes? En definitiva Hildegart foi unha muller libre, libre en todos os ámbitos da súa vida. A obsesión enfermiza pola súa nai de "non necesitar aos homes para nada" acabou co asasinato da súa propia filla.

Pois ben, despois de contarvos esta historia espero sinceramente que comecedes a replantearvos o papel da muller, que é igual de importante que o do home. E de paso, que cando escoitedes que unha muller publicou unha trioloxía erótica que deu a volta ao mundo, pensedes que unha muller como Hildegart, concebida na vosa propia cidade, cría na liberdade sexual dos homes e mulleres.

GALICIA SUMISA?MULLERES SUMISAS?

Armas por xoguetes

Teño medo. Levamos dúas noites encerrados na casa. A min todavía non me deixaron loitar, papá din que son demasiado nova e que teño que coidar dos meus irmáns pequenos e de mamá. 
En realidade eu recordo esta situación dende sempre, papá traballaba pescando cos tíos e mamá adicábase a coidar dos seus cinco fillos e da pequena leira que temos preto da casa, aín que os meus irmáns maiores axudaban en traballos para os veciños e así, gañaban algúns cartos. Ás veces, cando chegaba a casa despois de estar xogando cos demais nenos, veía como mamá choraba e abrazaba a papá, dicíndolle que se non reuníamos os cartos, o señor castigaríanos. Ao principio non o entendía ben, pero unha mañá esperteime escoitando moitos gritos fóra, e todos fomos rápidamente a ver que pasaba; María e Xandre, os nosos veciños estaban chorando e pedíndolles a uns homes que estaban con armadura e armas que por favor, os perdonasen. De súpeto, Xandre desfíxose do home que o estaba agarrándo e comezou a pelearse con eles, o último que recordo é a muller chorando aínda máis forte porque o seu marido non se movía do chan. Ao parecer a parella non había reunido os cartos para o señor,como os meus pais o chamaban, e os ían botar da casa e algo máis que non quixeron dicirme.

Papá e o resto dos veciños reuníronse na nosa casa, según o que puiden escoitar, estaban intentando xuntar a moitas persoas, persoas como nos para facerlle frente ao señor e ao párroco, querían matalos? A verdade é que a min esa idea non me pareceu tan mal; o párroco da nosa igrexa era un home malo, e sei o que digo! Era malo porque sempre nos pegaba nas mans cando nos esquecíamos da oración e se algún neno lle contestaba, mandabao estar todo o tempo fora, sentado no chan, e iso en inverno acababa con tódolos nenos enfermos. Recordo un día no que a miña amiga Carmen foi expulsada da igrexa e obrigada a estar fóra durante horas, ao frío e sen abrigo; cando volveu a entrar estaba blanca coma a neve e non paraba de tusir. Dous días máis tarde miña nai díxome que tiñamos que vestirnos coa ropa das festas pero avisoume de que non era unha celebración, Carme estivera tan enferma que non puido máis "Carme está ben cariño, agora non vai tusir máis e está contenta sempre". As reunións non eran sempre no mesmo sitio, os veciños ían turnando as súas casas e alí reuníamonos todos.

O ceo estaba claro, facía moito calor e tódolos nenos estabamos xogando xuntos, creo que estabamos na primaveira. De súpeto veu un home, facíase chamar Roi, preguntou a mamá onde estaba o meu pai e ela foi correndo a buscalo. Non sei de que estiveron a falar pero cando o home marchou, papá tiña un estrano brilo nos ollos. Esa mesma noite enterámonos de que un dos nosos veciños e a súa filla pequena, morreran pola peste, deixando ao pequeno José e a súa nai sos. Papá seguía enoxado, dicía que se o señor de Andrade seguía sen facer caso das nosas opinións, acabaríamos todos mortos.

"Esperta!!!esperta cariño! temos que marchar!" mamá estaba moi asustada, os meus dos irmáns maiores e papá non paraban de correr dun lado da casa para o outro, collendo coitelos e as armas que o avó e papá tiñan de cando foran militares. Estabamos solos, mamá, eu e os meus irmáns pequenos; o resto habían marchado a loitar, non ían soamente eles, todos os veciños estaban alí e ao parecer viñera máis xente doutros pobos. Por fin o entendín, ían a buscar a ese hombe, ao señor, ao cura e aos seus amigos, eses que nunca nos facían caso, e que cando lles pedíamos comida escupíannos e dicían que era o que nos tocaba, porque eramos pobres e a nosa vida estaba destinada á merda, á merda como o éramos nos, merda.

O primeiro día foi o peor, soamente uns dos meus irmáns maiores veu a visitarnos e a por comida, ao parecer viñera en busca de alimentos e bebidas para os homes e algunha muller que foran a loitar xunto con aquel Roi que viñera unha vez á miña casa, Roi Xordo creo que era. Estábamos moi asustados, non sabíamos o que podería pasar e miña nai mandounos non facernruído e estar calados por si algún home malo viña. Cando veu Xian, o meu irmán, contoulle a mamá que o señor de Andrade estaba escoltado por cabalería e incluso algún membro da igrexa, pero que non se preocupara, que nos tiñamos máis polo que loitar e que non íamos a deixarnos pisar máis veces.

Levamos dos noites encerrados na casa e o día comeza a facerse oco entre as escasas nubes que hai. Mamá parece cada vez máis asustada, ela o único que quere e que papá e os meus irmáns veñan e podamos estar todos xuntos; pero aínda que eu non lo digo, en realidade teño a sensación de que pasa algo malo. A porta se está abrindo, mamá lévamos a unha esquina da cociña e agarra forte un coitelo, está diante de nosoutros, protexendonos pero o tira no chan cando ve quen entra pola porta. Son os meus irmáns!!Son eles! Pero non están contentos, estan por fin na casa pero non están contentos. Mamá comeza a chorar e abalánzase hacia a porta, fora esta chegando a xente con moitas ferias, vexo moita sangre e todo o mundo chora. Os meu irmán Luís métenos na casa pero consigo escapar; papá está fora, esta no chan e non me contesta. Por qué non me contestas papá?Fai tres días que non te vexo! Papá? 

Papá está morto, un dos homes coma os que viñeran a por María e Xandre estaba a piques de clavarlle un coitelo a Xian, pero papá parouno e salvou ao meu irmán , o que él non sabía era que detrás estaba outro home malo e que ía matalo. 

Non entendo por qué todos foron a loitar contra os homes malos se sabían que tanta xente ía morrer, non entendo porque a miña amiga Carmen morreu e porque o párroco nos trataba tan mal, tampouco entendo por qué non tiñamos case para comer e porque nos invernos facía tanto frío na casa, eu non entendo nada... Pero como o vou entender? Eu soamente son unha nena que ten seis anos, unha nena á que lle tocou vivir a morte dos seus avós, da súa amiga, do seu veciño e sobretodo, do seu pai.

Teño medo. Levo dúas noites cos ollos abertos, escoitando como mamá chora e como os meus irmáns contanlle contos aos dous pequenos; pero eo soamente estou esperando a que papá volva a entrar pola porta e me diga que son a súa princesa. Ao final...soamente teño seis anos.