sábado, 6 de abril de 2013

Arte na rúa do Sol

Se tiña que falar de cultura galega e podía aludir a onde eu vivo, en Ferrol, tiña claro de que lugar podería falar. Un lugar mestura de maxín, intelixencia e arte, ou o que é o mesmo: CULTURA. Sí, estou a falar dese bar ao final da rúa do Sol onde se xutan xoves e mozos a facer música, ler, recitar ou simplemente a pasar unha boa tarde e noite discutindo sobre inquietudes ou simplemente en silencio, escoitando a Calamaro de fondo. Ese bar tamén coñecido como " EL CAFELITO".

Se teño que ser sinceira, dicir que á primeira vez que miña amiga Patricia me falou deste lugar non me chamou por completo a atención, pero puxen outra cara cando dixo "Andrea solo te digo una cosa: pintas a 2€" e me convenceu...O primeiro día sentíame como unha estrana, cheguei a un bar calquera cunha amiga pero tan pronto subin as dúas primeiras escaleras, descubrín que non era un bar común. A camareira e a dona do bar chamaban a todo o mundo polo nome e sabían perfectamente o que ían beber. O seguinte que recordo é Anita, a camareira, sorindo cara  Patri e min dicindo que esa mesma noite había un concurso de talentos e que viñeramos, que ía estar moi entretido. Patri e máis eu argallamos un plan para que os nosos pais lles soara convincente ese concurso de talentos e alá fomos. Tiñamos fame, e Patri dixo que colleramos un bocata no Froiz e o comeramos no Cafelito tomando unha pinta, que ninguén tiña problema en que a xente de fora levara comida, e así de paso, aforrabamos. Cando o sol comezou a esconderse, empezou a chegar xente e máis xente, pero para a miña sorpresa, coñecía a todos ou, polo menos, tiñan caras coñecidas.

O concurso de talentos comezou. Primeiro Guille e o seu amigo, que en realidade non coñecía, comezaron a tocar temas coñecidos por todos, un pouco para animar á xente. O silencio chegou canto comezou a soar "El sitio de mi recreo" de Antonio Vega. Unha vez tódalas actuacións, incluídos recitais da propia dona do bar, Gloria, chegou o gañador, pero para a miña sorpresa, os denominados "perdedores", non estaban enoxados nin moito menos, senón que bromeaban cos gañadores e lles dicían "Qué?ahora habrá que seguir tocando no? Nosotros a casa no nos vamos" e alí estivemos, hasta as seis da mañá escoitando música, falando e bailando todos, pasandoo ben, sentindo que era coma estar no salón da casa cun grupo de amigos.

Despois do día do concurso, continuei indo ao Cafelito, venres si e venres tamén, a xuntarme cos da clase e a beber cervexa mentres que temos de música de fondo a autores como Janis Joplin, Bob Marley ou Joaquín Sabina. Pero a miña sorpresa non chegou ata o día que escubrimos que unha profesora nosa, cuxo nome quero manter en anonimato, frecuentaba o Cafelito habitualmente. Imaxinade a cara que puxo cando lle dixemos: "Pero _____ non sabíamos que ibas al Cafelo!!!Nos lo contó Iván pero no le creíamos, te gusta verdad?" E para a nosa sorpresa, unha vez máis, ____ respondeu "Si, y me gusta mucho! es tranquilo para leer y relajarte" Pero a pobre debeu ter medo de atoparnos máis alí e, ou vai de incógnito, ou non volveu máis...

Se vos falo deste lugar non é porque me encante estar dentro, que sí, ou porque cada fin de semana que vou teño unha anécdota que contar, que tamén, senón porque é un claro exemplo de cultura. Ó mellor onn atopamos dentro grandes literarios, nin músicos recoñecidos, pero podemos atopar dende ao noso compañeiro Alvarito cheando o local porque vai dar un monólogo ata varias mesas xogando ao Trivial, entre as cales soe estar a nosa, xa que a Juan é a única maneira de mantelo contento. Entre outras cousas que podemos atopar dentro, é arte, arte na maneira de colocar a decoración, arte nos debuxos e fotografías que os propios clientes lle regalan a Gloria ou incluso arte no baño, no baño?Pois si, no baño de nenas, que  naturalmente é o que coñezo, hai post-it onde a xete plasma frases que lle gustan ou simplemente ideas. Tamén podemos atopar cultura cando entramos á dereita, onde hai un mural cheo de fotos que a xente se saca cun papel dicindo "E cafelito de Gloria en____" e o lugar onde están. Porque dubido moito que algún bar de Ferrol viaxase tanto como este.



Este conxunto de fotograías, como podedes imaxinar, non é meu, senón de ente que coma min, vai habitualmente ao Cafelito e disfruta coa música. Pero como non sei de quen son, non pedín permiso, así que se alguén pregunta, Andrea non subiu inguna foto do Cafelo ao seu blog ;)


Por último dicir que este é o mellor exemplo de cultura que atopei e que vivín en primeira persoa e de paso, aconsellovos que vaiades a pasar un bo rato, aínda que un venres non, por favor, que logo ocupades os sofás.


.

viernes, 5 de abril de 2013

De Mafalda a David Rubín

Abre o Chrome e pon en Google "cultura galega", desa maneira poderás atopar o significado literal da palabra, enlaces con persoas famosas que naceron en Galicia ou coñecer un pouco máis sobre a nosa terra. Pero non vos equivoquedes, se non pescudades máis, non atoparedes outra cousa que non sexa como preparar as filloas galegas, o típico caldo que comemos aquí xunto co boísimo marisco, que todo hai que dicilo, é verdade, ou aos intelectuais que soemos estudar no instituto pero que non prestamos atención. 

Foi entón cando fun entrando un por un nos xornais que temos no noso blog, "Montecurutos", nome que por certo deberíamos de cambialo por outro máis orixinal xa que pouco a pouco imos sendo uns verdadeiros bloggers...Cando buscas novas ou artigos sobre a cultura galega estás esperando a atopar o mesmo o que estamos acostumados a ver, é dicir, a autores de moito prestixio.
A miña sorpresa chegou cando seguín pescuando e atopei a autores galegos, os cales os seus nomes posiblemente non os escoitamos na nosa vida. Este grupo de artistas con aspiracións e moita ambición que loitan, xa sexa desde o ordenador e a través do blog ou nun libro de papel. 
Os autores dos que os falo son nomes como Alberto Lema, Antón Patiño ou  Xurxo Bozarrás. 

Pero sen dúbida o que máis me chamou a atención foi David Rubín. Antes de comezar a informarme sobre el estaba como vosoutros, non tiña nin idea de que ía a falar, e se os falo del non é porque teña un nome bonito, xa que como podedes ver é moi común, senón polo grade que realmente consegui ser. Este devoto dos superheroes    que epredeu a ler con tebeos, encadiloume cando vin o primeiro debuxo del, dun xeito tan persoal e desbordante de forza que semellaba saír o papel. Ademáis, non puiden evitar recordar a cando era unha enna e non paraba de pedir que me regalasen todo o que tivera que ver con Mafalda, xa que me encantaba esa rapaza e ler os seus comics. O mérito para min deste home non é soamente debuxar como eu nunca fun capaz ou ter un maxín desbordante, senón conseguir do seu soño, da sua afición, o seu traballo e poer vivir del. Aínda que como lín nagunha entrevista, el tiña que buscarse nun momento determinado a vida e tivera que saír de Galicia para intentar ser o mellor no seu. 
Un xove artista que defende facer o que te gusta por riba de todo e que aproveita calquera entrevista para chamar a atención sobre a falta de aopio que soen ter os autores de comics.



O que vos quería amosar con este traballo, non era se coñecía máis ou menos de cultura, senón mostrarvos o que eu considerei interesante e que, persoalmente, non era coñecedora. David é un dos exemplos do que poderíamos ser nos mesmos o día de mañá: xoves que queren poder vivir do que realmente lles gusta, xa sexa dentro ou fóra de Galicia. Non me importa que non saibades debuxar, ou que o mundo do comic non vos interese, falo dunha cultura distinta á que soemos escoitar, dunha cultura cunha fotografía, cun comentario nun blog ou cunha conversa cos nosos amigos. Ao fin, todos nosoutros formamos parte da cultura galega.

miércoles, 3 de abril de 2013

Música y cultura

Cuando llegué después de vacaciones de Semana Santa a clase y me di cuenta de que no había hecho ningún trabajo en todos esos días pensé: mierda pero en ese momento vi la oportunidad perfecta e hacer un trabajo, comentario o chámalle x e algo que de verdad me interesa. Si hablamos de cultura, ya sea gallega o de otro sitio, hay algo que es lo primero que se me viene a la mente: Música. Una de las pocas formas que conozco de contar una historia de amistad,lucha o amor que son capaces de que prestemos absolutamente toda nuestra atención. Y si hablo de cultura y de música lo lógico es que hable de la que a mi me gusta, en ese caso podría hablaros de grupos como Extremouro, Queen o cantautores como Asaf Avidan o Janis Joplin, y pasarme toda la tarde escribiendo sobre lo que opino de ellos y lo que hacen o hicieron, que para mi es pura cultura. Pero si estamos en Historia de Galicia tendremos que centrarnos en autores de nuestras tierras ¿no?. Aquí es donde entra lo que yo considero como arte, o lo que es lo mismo, Andrés e Iván. Hace un año seguramente ninguno de vosotros, o casi ninguno, sabía nada de ellos, pero ahora que el primero e ellos está más de moda entre las nuevas modernillas pues...os encanta a todos, pero bueno, eso prefiero dejarlo para otro momento. Si queréis saber las vidas de cada uno os las miráis en wikipedia, que yo os quiero hablar de música. 
 Para empezar a hablar de estos dos gallegos que con sólo una guitarra, una voz y unas ideas consiguen crear arte y cultura. Dos personas que pasaron de tocar en un garito de Santiago a estar en los mejores teatros de Madrid. Iván Ferreiro y Andrés Suárez, dos artistas que consiguen con su música que la cabeza te de vueltas y te pongas a pensar en sus letras, uno de ellos, Iván, siempre metiéndose con los "poderosos" en sus letras y el segundo, Andrés, hablando de amor a sus ligues, su patria y su familia, y entre canción y canción en sus conciertos consiguiendo que te den ganas de echarte en el ese salitre de las costas galegas del que tanto habla en sus canciones, y cuando estés saliendo partirle la cara a alguien que esté pisando tus derechos. Hablo de ellos y digo cultura porque consiguen darle la vuelta al mito de que los únicos gallegos que triunfan son los que salen en una serie o presentan un programa, os estoy hablando e un ferrolano, Andrés, que lleva por bandera Galicia a cada concierto que da, y de un vigués que entre canción y canción manda a la mierda en el más perfecto gallego a políticos y banqueros, como esta que os dejo aquí.


 Y si os hablo de Andrés no tengo otro remedio que destacar lo mucho que habla de su tierra, su cultura y su lengua, a la que tanto echa de menos y de la que habla en toas sus etrevistas. No puede ser de otra manera que con unas velas y un espacio reducido, toas las personas se queden boquiabiertas con cada verso. Haciendo canciones dedicadas a personas como fue Ramón Sampedro, un marinero enamorado de  una quimera.


 Ahora conocéis un poco más sobre cultura gallega, sobre dos gallegos que están triunfando tanto dentro como fuera de España, os gallegos que hacen de la música arte, y del arte cultura.