HILDEGART

Se vos digo Hildegart seguramente nin pestañeades, pero.. e se ledes sexo? A historia cambia non? estou segura de que a maioría estades baixando volume á música para ler máis atentamente. Bueno....igual non tanto!
Pois ben, agora os vou a contar a historia dunha muller que foi educada pola súa nai, co obxectivo de levar a cabo o que a súa nai sempre quixo: resaltar o valor da muller, sometida aos homes e aos prexuízos da época.

Todo comezou aquí, en Ferrol,  Aurora Rodríguez Carballeira, a súa nai, que era socialista, decidiu ter unha filla pero non quería depender de ningún home e aínda menos que este lle pedise algunha explicación acerca do seu fillo. Foi entón cando Aurora decidiu falar cun cura, iso lle aseguraba o total anonimato do futuro pai.

Resumireivos o principal de esta muller, que morreu xoven debido a que foi asesinada pola súa propia nai, pero iso o imos a ver máis adiante. Pois ben, Hildegart foi educada nun colexio relixioso a pesar das ideas revolucionarias inculcadas pola nai, de esta maneira a raaza podería estudar bacharelato e continuar cos seus estudos. A infancia e adolescencia desta muller estivo marcada pola educación que recibía da nai, quen lle ensinaba o que consideraba necesario para que puidese ser unha muller libre e intelixente.

Cando era adolescente comezou a triunfar, dando conferencias por toda España  e comezou a interesarse non soamente polos coñecementos aprendidos no colexio, senón pola muller e en concreto, pola evolución da sexualidade. Falaba da necesidade de cambiar os métodos pedagóxicos respecto á sexualidade, xa que en vez de axudar a comprender o que é a vida sexual, a comprendían como tabú. Defendía relacións heterosexuales como homosexuales, tanto monógamas como polígamas. Imaxinádevos ao que se tivo que enfrontar na sociedade da época, a principios do século XX. A liberdade sexual para esta muller baseabase na liberdade da muller, de feito en algunha declaración dixo “Cada mujer debería conquistar
por sí y para sí los derechos que en cada caso mereciese. Y sólo debiera, también, ser plenamente acreedora de administrar sus bienes, a educar a sus hijos, a dirigir su hogar la que acreditase una personalidad independiente para no necesitar del consejo ajeno y no  fuera a incurrir en el defecto lamentable de ser simple juguete de un director espiritual -clérigo o laico, para el caso es lo mismo- en cuyas manos fuese una tutela en condiciones de inferioridad...»

Deixando a un lado o ámbito sexual de Hildegart, e polo tanto captada a vosa atención, vou ao que quería chegar. Esta muller foi asasinada pola súa propia nai, a mesma muller que "a creou" agora a había asasinado pero... por qué? Mentres que esta loitadora, esta MULLER estaba a durmir, a súa propia nai asasinouna con tres disparos na cabeza e un no corazón, poñendo así fin á actividade revolucionaria da súa filla. Aínda que eu non entendo o por qué deste asasinato e creo que tampouco o entenderei, a teoría dos celos é a única que se me pasa pola cabeza; aínda que a idea dun asasinato por este motivo e aínda por riba a túa filla, a que foi a túa compañeira ata a súa morte, non é algo fácil de entender.
É posible matar a unha persoa simplemente por ver que ela chegou ao que ti non es capaz?De ver vomo unha persoa con moitos anos menos ca ti, lévache moito recorrido tanto intelectual coma socialmente? Como se sente aquela persoa que educou a outra, a esta muller co fin de que nun futura seguira os seus pasos, só que agora non é que seguise os seus pasos, é que comezara unha carrera de obstáculos e ía primeira no podio, mentres que a súa nai non estaba nin clasificada. Estades a seguir o que quero dicir? Este homicidio cometeuse por parte dunha muller que pretendía a creación dunha "nova especie", dunha nova muller. Pero para min Aurora Rodríguez non é nin moitísimo menos nin un mito do feminismo nin da liberdade, senón todo o contrario; paréceme unha simple asasina, que decidiu acabar coa vida da súa propia filla ao observar o éxito da propia e non consentir que agora ela, a quen había educado para ser libre non o fose, senón que pretendía que siguera os seus pasos coma se de montar un moble se tratase, seguindo paso por paso.

Esta é a historia dunha MULLER, dunha muller e da súa nai; nai que alardeando de defender a liberdade e o dereito da muller, acaba coa vida da máxima defensora de elas. Cómo podes privar a alguén do que ti mesma defendes? En definitiva Hildegart foi unha muller libre, libre en todos os ámbitos da súa vida. A obsesión enfermiza pola súa nai de "non necesitar aos homes para nada" acabou co asasinato da súa propia filla.

Pois ben, despois de contarvos esta historia espero sinceramente que comecedes a replantearvos o papel da muller, que é igual de importante que o do home. E de paso, que cando escoitedes que unha muller publicou unha trioloxía erótica que deu a volta ao mundo, pensedes que unha muller como Hildegart, concebida na vosa propia cidade, cría na liberdade sexual dos homes e mulleres.

GALICIA SUMISA?MULLERES SUMISAS?

Armas por xoguetes

Teño medo. Levamos dúas noites encerrados na casa. A min todavía non me deixaron loitar, papá din que son demasiado nova e que teño que coidar dos meus irmáns pequenos e de mamá. 
En realidade eu recordo esta situación dende sempre, papá traballaba pescando cos tíos e mamá adicábase a coidar dos seus cinco fillos e da pequena leira que temos preto da casa, aín que os meus irmáns maiores axudaban en traballos para os veciños e así, gañaban algúns cartos. Ás veces, cando chegaba a casa despois de estar xogando cos demais nenos, veía como mamá choraba e abrazaba a papá, dicíndolle que se non reuníamos os cartos, o señor castigaríanos. Ao principio non o entendía ben, pero unha mañá esperteime escoitando moitos gritos fóra, e todos fomos rápidamente a ver que pasaba; María e Xandre, os nosos veciños estaban chorando e pedíndolles a uns homes que estaban con armadura e armas que por favor, os perdonasen. De súpeto, Xandre desfíxose do home que o estaba agarrándo e comezou a pelearse con eles, o último que recordo é a muller chorando aínda máis forte porque o seu marido non se movía do chan. Ao parecer a parella non había reunido os cartos para o señor,como os meus pais o chamaban, e os ían botar da casa e algo máis que non quixeron dicirme.

Papá e o resto dos veciños reuníronse na nosa casa, según o que puiden escoitar, estaban intentando xuntar a moitas persoas, persoas como nos para facerlle frente ao señor e ao párroco, querían matalos? A verdade é que a min esa idea non me pareceu tan mal; o párroco da nosa igrexa era un home malo, e sei o que digo! Era malo porque sempre nos pegaba nas mans cando nos esquecíamos da oración e se algún neno lle contestaba, mandabao estar todo o tempo fora, sentado no chan, e iso en inverno acababa con tódolos nenos enfermos. Recordo un día no que a miña amiga Carmen foi expulsada da igrexa e obrigada a estar fóra durante horas, ao frío e sen abrigo; cando volveu a entrar estaba blanca coma a neve e non paraba de tusir. Dous días máis tarde miña nai díxome que tiñamos que vestirnos coa ropa das festas pero avisoume de que non era unha celebración, Carme estivera tan enferma que non puido máis "Carme está ben cariño, agora non vai tusir máis e está contenta sempre". As reunións non eran sempre no mesmo sitio, os veciños ían turnando as súas casas e alí reuníamonos todos.

O ceo estaba claro, facía moito calor e tódolos nenos estabamos xogando xuntos, creo que estabamos na primaveira. De súpeto veu un home, facíase chamar Roi, preguntou a mamá onde estaba o meu pai e ela foi correndo a buscalo. Non sei de que estiveron a falar pero cando o home marchou, papá tiña un estrano brilo nos ollos. Esa mesma noite enterámonos de que un dos nosos veciños e a súa filla pequena, morreran pola peste, deixando ao pequeno José e a súa nai sos. Papá seguía enoxado, dicía que se o señor de Andrade seguía sen facer caso das nosas opinións, acabaríamos todos mortos.

"Esperta!!!esperta cariño! temos que marchar!" mamá estaba moi asustada, os meus dos irmáns maiores e papá non paraban de correr dun lado da casa para o outro, collendo coitelos e as armas que o avó e papá tiñan de cando foran militares. Estabamos solos, mamá, eu e os meus irmáns pequenos; o resto habían marchado a loitar, non ían soamente eles, todos os veciños estaban alí e ao parecer viñera máis xente doutros pobos. Por fin o entendín, ían a buscar a ese hombe, ao señor, ao cura e aos seus amigos, eses que nunca nos facían caso, e que cando lles pedíamos comida escupíannos e dicían que era o que nos tocaba, porque eramos pobres e a nosa vida estaba destinada á merda, á merda como o éramos nos, merda.

O primeiro día foi o peor, soamente uns dos meus irmáns maiores veu a visitarnos e a por comida, ao parecer viñera en busca de alimentos e bebidas para os homes e algunha muller que foran a loitar xunto con aquel Roi que viñera unha vez á miña casa, Roi Xordo creo que era. Estábamos moi asustados, non sabíamos o que podería pasar e miña nai mandounos non facernruído e estar calados por si algún home malo viña. Cando veu Xian, o meu irmán, contoulle a mamá que o señor de Andrade estaba escoltado por cabalería e incluso algún membro da igrexa, pero que non se preocupara, que nos tiñamos máis polo que loitar e que non íamos a deixarnos pisar máis veces.

Levamos dos noites encerrados na casa e o día comeza a facerse oco entre as escasas nubes que hai. Mamá parece cada vez máis asustada, ela o único que quere e que papá e os meus irmáns veñan e podamos estar todos xuntos; pero aínda que eu non lo digo, en realidade teño a sensación de que pasa algo malo. A porta se está abrindo, mamá lévamos a unha esquina da cociña e agarra forte un coitelo, está diante de nosoutros, protexendonos pero o tira no chan cando ve quen entra pola porta. Son os meus irmáns!!Son eles! Pero non están contentos, estan por fin na casa pero non están contentos. Mamá comeza a chorar e abalánzase hacia a porta, fora esta chegando a xente con moitas ferias, vexo moita sangre e todo o mundo chora. Os meu irmán Luís métenos na casa pero consigo escapar; papá está fora, esta no chan e non me contesta. Por qué non me contestas papá?Fai tres días que non te vexo! Papá? 

Papá está morto, un dos homes coma os que viñeran a por María e Xandre estaba a piques de clavarlle un coitelo a Xian, pero papá parouno e salvou ao meu irmán , o que él non sabía era que detrás estaba outro home malo e que ía matalo. 

Non entendo por qué todos foron a loitar contra os homes malos se sabían que tanta xente ía morrer, non entendo porque a miña amiga Carmen morreu e porque o párroco nos trataba tan mal, tampouco entendo por qué non tiñamos case para comer e porque nos invernos facía tanto frío na casa, eu non entendo nada... Pero como o vou entender? Eu soamente son unha nena que ten seis anos, unha nena á que lle tocou vivir a morte dos seus avós, da súa amiga, do seu veciño e sobretodo, do seu pai.

Teño medo. Levo dúas noites cos ollos abertos, escoitando como mamá chora e como os meus irmáns contanlle contos aos dous pequenos; pero eo soamente estou esperando a que papá volva a entrar pola porta e me diga que son a súa princesa. Ao final...soamente teño seis anos.